Een korte geschiedenis van insuline: vanaf de ontdekking tot heden

Een korte geschiedenis van insuline

Bijna 100 jaar geleden werd een belangrijk keerpunt bereikt met betrekking tot de levensverwachting van diabetici wereldwijd. Hoewel diabetes al in de oudheid bekend was bij de Egyptenaren, bleef de behandeling ervan tot dan toe ondoeltreffend. In 1674 noemde de arts Thomas Willis diabetes "The Pissing Evil" (De kwade urine).
Pas op 12 december 1921 kwam er met de ontdekking van insuline door Banting en Best eindelijk een mogelijke hoop op genezing. Het jaar daarop was Leonard Thompson, een 14-jarige jongen met ernstige diabetes, de eerste patiënt die baat had bij een nooit eerder gebruikte injectie met alvleesklierextract van een rund.

Frederick Banting and Charles Best

Insuline: een revolutie in de behandeling van diabetes

De bronnen en productie van insuline ondergingen een aanzienlijke ontwikkeling gedurende de twintigste eeuw.

Aanvankelijk was het toegediende hormoon afkomstig van steeds meer verfijnde zuiveringen van dierlijke alvleesklier. Toen de optimale kwaliteit eenmaal was bereikt, konden onderzoekers zich concentreren op het verbeteren van de doeltreffendheid. In 1936 kreeg Hagedorn het ingenieuze idee om insuline te combineren met een eiwit, protamine, en met zink. Dit nieuwe insulinecomplex met vertraagde afgifte werd vervolgens begin jaren 50 op de markt gebracht.

Met de volledige sequentiëring van de samenstelling van insuline door Sanger, was 1955 een cruciaal jaar in de ontwikkeling van synthetische insuline. De medische productie, operationeel in 1975, haalde voordeel uit de ontwikkelingen in genetica om verder te groeien, wat leidde tot de productie van menselijke insuline in het laboratorium. Het uiteindelijke doel was nog steeds om het absorptiepotentieel te vergroten, en in de jaren 80 en 90 verschenen de eerste genetisch gemodificeerde insuline-analogen met een middelmatig snelle en zeer snelle werking.

Ontwikkeling van toedieningsmethoden voor insuline

Tegelijkertijd met deze doorbraken zijn er ook apparaten voor insulinetoediening ontwikkeld.

De behandeling was in eerste instantie alleen beschikbaar in de vorm van spuiten. Insulinepompen verschenen in 1963 voor het eerst dankzij dr. Kadish. Vanaf 1970 omvatte het systeem een continu subcutaan insuline-infuus. Later werd het ook aangesloten op een continue glucosemonitor. Tot slot introduceerde een farmaceutisch bedrijf in 1983 insulinepennen op de markt.

Momenteel worden orale insulinecapsules bestudeerd en wordt er uitgebreid onderzoek gedaan naar de ontwikkeling van een kunstmatige alvleesklier. Inhalatie-insuline aërosolen die in 2006-2007 op de markt werden gebracht, werden 10 jaar later uiteindelijk van de Europese markt gehaald vanwege hun lage werkzaamheid. 

Toekomstige vooruitzichten zijn gericht op verhoogde miniaturisatie en maximale verdraagbaarheid van de op de markt gebrachte hulpmiddelen, met als doel om mensen met diabetes de hoogst mogelijke kwaliteit van leven te garanderen.